Rüzgar

Söküp atasım var
Zihnimi, sinirimi, kalbimi

Yakıp küllerini üfleyesim var bu gece
Rüzgarı, estiği yerden alarak sırtımın arkasına
Estiği yere doğru gidesim var; zihnimden, sinirimden, kalbimden uzak diyarlara
Mavi gökyüzünün, nil denizle buluştuğu yerde uyanasım var
Ufukta; gözlerim kapalı, göğsüm açık kucaklayasım var
Güneşi, sükuneti, kimsesizliğin huzurunu

Bir sırt çantam olsa
Alıp uzaklaşsam yatağımdan, sobamdan, ocağımdan
Sarı kapıları geçip
Artık bırakıp geride mazide kalanları
Kabullensem gelmişimi, geçmişimi, kendimi

Söküp atasım var
Bildiğimi ve bildiğimi sandığımı
Benliğimi ve yanılsamamı
Geçmişimi ve yaralarımı

Yakıp küllerini üfleyesim var bu gece
Gidişini, kalışımı ve satırlarını
Gözümden dökülen çocukluğumu
Çocuğumun omzuna yüklenen sorumluluğu

Olduğum gibi durasım var ufukta
Mavi gökyüzünün nil denizle buluştuğu yerde
Akıtasım var içimdekileri
Yankılanmadan yok olacak şekilde
Haykırasım var gelmişimi, geçmişimi, kendimi

Sesim çıkmayana kadar şarkı söyleyip
Nefesim kesilene kadar dans edesim var boşlukta
Senin gittiğin, zihnime bilinmez, ruhuma ev olan boşlukta

Bir an durasım var.
Uzunca bir an
ve bir an daha...


Deniz Konuk

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Şimdi sadece

  Işıklar gitti, Her yerde mumlar Sızım sızım yanıyorlar.  Raflar boşaldı, Kitaplar kutularda.  Eski kitaplar, Yeni kitaplar, Hep sızım sızımlar.  Cesur yürekleri, Bir yandan sızım sızım halleri, Fazla demlenmiş bir çay gibi Acı ama hala lezzetli.  Bir damla göz yaşı gibi değil ama Ağır bir çapa gibi, Noa'nın kirpisi gibi,  Ama bir kirpi gibi olmayan; Yumuşak karınlı,  Pembe patili ve Minik yuvarlak burunlu değil.  Mürekkep rengi  Şimdi. Daima değil, şimdi sadece.  Deko
Read more

Kara Eylül

Eylül ayıdır her fenalığın sebebi; Henüz sebebini bulamamış olsam da Hep suçludur Eylül benim hayatımda. Yazın bitişini simgelemesinden bellidir aslında; Karamsarlığı, bütün cıvıllığını alır götürür yazın, Yerine solmuş yapraklar ve Kararmış bir gökyüzü bırakır. Yağmur damlaları gibi benim de Uğursuzluklar akmaya başlar yanaklarımdan. Eylüldür bunu yapan; Kara Eylül. Hep almıştır sevdiklerimi benden Bayılır ayırmaya pat! diye, Aniden, uyarmadan, şans vermeden, Hiç aksatmadan bir şeyi men eder benden. Hayat Dokuz’da sınar beni Her Dokuz’da bir, Ve bir kez daha. Sekiz’in sonunda gözlerimi kapamak Kara Eylül bitince uyanmak, On'a uyanmak isterim. Yine bir Eylül’de yarattığım ütopyamı gerçekleştirmeyi, Meşhur farkındalık şalteri ni kapayabilmeyi isterim. Sonra belki de Aurore gibi uyandırılırım On’un öpücüğüyle; On’a uyanırım, Kara Eylül’den uzak, Pembe beyaz renklere…  Deniz Konuk 11.09.11
Read more

Söyle baba

İki kapı vardı önünde, başka seçeneğin yoktu. Bir günde, bir saniyede değil belki ama, bir dakikada verilmesi gereken bir karardı bu. Ama farkında değildin ki bu, bir ölüm kalım meselesiydi. Hic birimiz farkında değildik aslında… Simdi söyle baba, bir şansın daha olsaydı eğer herşey daha güzel olur muydu? Deseler sana tekrar o gunu yaşa diye, neyi değiştirirdin baba? Eğer kum saatini geri alabilseydin, hangi kapıyı seçerdin baba? Biliyorum, hiçbir şey senin suçun değildi. Üzülme, ağlama sakın icten ice. Deme neden diye, çünkü özel bir sebebi yoktu… Ne sen seçtin, ne de ben. Suçlu hissetme kendini sakın, Sen dünyanın en iyi babasısın. Son olarak söyle bana, bir şans daha verselerdi düzelir miydi baba? Deniz konuk
Read more