Sonsuzluk



Ben hayatımın bütününde yaşıyorum seninle;
Her geCemde sana konuşur,
Her korkumda senden sebep bulur,
Her mutluluğumda sana bakarım sevgiyle.

Sen benim gök yüzündeki bulutum,
İçime çektiğim nefesim,
Kana kana içtiğim suyumsun.

Dokunsal duyularla hissedememenin yarattığı özlemi bilirsin belki?
Bilirsin özlemin temelindeki soyutluğu...

Soyutluğun; seni hayatımın her evresine taşıyor
Varlığını her anımda, sonsuzlukta
Noksanlığını süregelen bir kalp düğümü halinde yaşatıyor.

Bir parçası olduğun ışığın kutsallığını taşıyarak mı
Yoksa ev sahipliği yaparak mı bilmiyorum ama
Iyiki varsın meleğim.


Deniz Konuk





Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Şimdi sadece

  Işıklar gitti, Her yerde mumlar Sızım sızım yanıyorlar.  Raflar boşaldı, Kitaplar kutularda.  Eski kitaplar, Yeni kitaplar, Hep sızım sızımlar.  Cesur yürekleri, Bir yandan sızım sızım halleri, Fazla demlenmiş bir çay gibi Acı ama hala lezzetli.  Bir damla göz yaşı gibi değil ama Ağır bir çapa gibi, Noa'nın kirpisi gibi,  Ama bir kirpi gibi olmayan; Yumuşak karınlı,  Pembe patili ve Minik yuvarlak burunlu değil.  Mürekkep rengi  Şimdi. Daima değil, şimdi sadece.  Deko
Read more

Kara Eylül

Eylül ayıdır her fenalığın sebebi; Henüz sebebini bulamamış olsam da Hep suçludur Eylül benim hayatımda. Yazın bitişini simgelemesinden bellidir aslında; Karamsarlığı, bütün cıvıllığını alır götürür yazın, Yerine solmuş yapraklar ve Kararmış bir gökyüzü bırakır. Yağmur damlaları gibi benim de Uğursuzluklar akmaya başlar yanaklarımdan. Eylüldür bunu yapan; Kara Eylül. Hep almıştır sevdiklerimi benden Bayılır ayırmaya pat! diye, Aniden, uyarmadan, şans vermeden, Hiç aksatmadan bir şeyi men eder benden. Hayat Dokuz’da sınar beni Her Dokuz’da bir, Ve bir kez daha. Sekiz’in sonunda gözlerimi kapamak Kara Eylül bitince uyanmak, On'a uyanmak isterim. Yine bir Eylül’de yarattığım ütopyamı gerçekleştirmeyi, Meşhur farkındalık şalteri ni kapayabilmeyi isterim. Sonra belki de Aurore gibi uyandırılırım On’un öpücüğüyle; On’a uyanırım, Kara Eylül’den uzak, Pembe beyaz renklere…  Deniz Konuk 11.09.11
Read more

Söyle baba

İki kapı vardı önünde, başka seçeneğin yoktu. Bir günde, bir saniyede değil belki ama, bir dakikada verilmesi gereken bir karardı bu. Ama farkında değildin ki bu, bir ölüm kalım meselesiydi. Hic birimiz farkında değildik aslında… Simdi söyle baba, bir şansın daha olsaydı eğer herşey daha güzel olur muydu? Deseler sana tekrar o gunu yaşa diye, neyi değiştirirdin baba? Eğer kum saatini geri alabilseydin, hangi kapıyı seçerdin baba? Biliyorum, hiçbir şey senin suçun değildi. Üzülme, ağlama sakın icten ice. Deme neden diye, çünkü özel bir sebebi yoktu… Ne sen seçtin, ne de ben. Suçlu hissetme kendini sakın, Sen dünyanın en iyi babasısın. Son olarak söyle bana, bir şans daha verselerdi düzelir miydi baba? Deniz konuk
Read more