Deko'nun kalemi

Söküp atasım var Zihnimi, sinirimi, kalbimi Yakıp küllerini üfleyesim var bu gece Rüzgarı, estiği yerden alarak sırtımın arkasına Estiği yere doğru gidesim var; zihnimden, sinirimden, kalbimden uzak diyarlara Mavi gökyüzünün, nil denizle buluştuğu yerde uyanasım var Ufukta; gözlerim kapalı, göğsüm açık kucaklayasım var Güneşi, sükuneti, kimsesizliğin huzurunu Bir sırt çantam olsa Alıp uzaklaşsam yatağımdan, sobamdan, ocağımdan Sarı kapıları geçip Artık bırakıp geride mazide kalanları Kabullensem gelmişimi, geçmişimi, kendimi Söküp atasım var Bildiğimi ve bildiğimi sandığımı Benliğimi ve yanılsamamı Geçmişimi ve yaralarımı Yakıp küllerini üfleyesim var bu gece Gidişini, kalışımı ve satırlarını Gözümden dökülen çocukluğumu Çocuğumun omzuna yüklenen sorumluluğu Olduğum gibi duras ı m var ufukta Mavi gökyüzünün nil denizle buluştuğu yerde Akıtasım var içimdekileri Yankılanmadan yok olacak şekilde Haykırasım var gelmişimi, geçmişimi, kendimi Sesim çıkmayana k...

Ben, beni ben olarak kabullenmekte bocalarken, Senden beni böyle sevmeni beklememdeki tezatlığı bilsem bile; Beni böyle alır mısın? Elimden gelmediğinden değil; İçimden gelmediği için istemiyorum değişmek Hayal kırıklığından değil; Bana ilk söylediğin şarkıya olan inancımdan ötürü sadece.. Bir de Ben varım tabi; Hayatın sürprizleri tarafından şekillenmiş olan Ben Düşüp, kalkıp, yeniden düştükten sonra  Kabuk bağlayan korkularımın oluşturduğu Ben Kaybettiklerimden arda kalan Ben Malum; kırılgan, alıngan biraz da hırçınlaş an Ben Ben, ben olmasam eğer; benden ne kalır ki geriye? "Sen Sen Sen"deki Ben gitsem; Kü ller r üzgara karışır Yazılar suya dökülür Kan akmaz damarda Kalp atmaz bedende Ruh kalmaz bende. Ben beni böyle sevmeyi öğrenirken, Beni böyle alır mısın? Sen tut beni, ben de seni Olduğun gibi, kollarında olduğum gibi Ben, Ben iken Sen de Sen Deniz Konuk