Friday, February 10

Umut

Bembeyaz olmuş kaldırımlar
Pamuk şehir İstanbul’da.
Beyaz örtmüş bütün günahlarını bu şehrin,
Ara sokaklarında kıvrılmış sokak çocuklarının kirleri gitmiş ellerinden,
Mecburen.
Kuytu çıkmazlarına sığınan, içi dışından koyu çocukları örtmüş kar.

Üzülme bu kar da dinecek bir gün,
Mecburen.
Gelecek ilkbahar söz veriyorum,
Bunun senin için de bir anlam ifade ettiğini umarak.

Bugün de bitecek söz veriyorum.
Söz veriyorum yarın yeni bir gün olacak,
Aynı güneş açacak evet ama yeni bir ışıkla doğacak yüreğine.
Yine gece olacak evet ama sonra bir gün daha var,
Söz veriyorum.

Çocuk masalı gibi geliyor biliyorum,
‘Yatçaz kakçaz, geçicek’ der gibi geliyorum ama
Bu da geçecek söz veriyorum.

Ne ilk ne son olmadığını bildiğini biliyorum,
Tek olmak içini rahatlatırdı, belki ümidin daha kuvvetli olurdu ama
Sen de güleceksin söz veriyorum.

Örtme tül perdeni, bırak aralık kalsın biraz.
Kendine, bir gün söneceğini bilsen bile,
Bir mum ışığı bırak umutlarının niyetine.
Bir sağdan, bir soldan gelen rüzgarlar tehtid etse bile yılmadan usanmadan,
Sen de dur, örtme tül perdeni umutlarının niyetine.

Bu mevsim de geçici üzülme,
Bekle kuşların sesini duymayı kuytundan çıkmak için.
Güneş açacak bir gün, söz veriyorum
Meleklerin bunu görmene izin vereceklerini umarak,
Mum sönmeden sabah olacağına inanarak…

Deniz Konuk




Deko

My photo
kız yazdı, yazdı, yazdı...